Οι φίλοι, λένε, είναι η οικογένεια που διαλέγεις.
Αυτοί που σε δέχονται όπως είσαι, και με τα ελαττώματά σου.
Αυτοί που είναι δίπλα σου και όταν κάνεις λάθη και όταν τα καταλαβαίνεις.
Αυτοί που σε στηρίζουν και δεν σε κατακρίνουν.
Αυτοί με τους οποίους μπορείς να μοιράζεσαι κάθε σκέψη σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε αποπάρουν.
Αυτοί που σ'αγαπάνε και σε νοιάζονται και θέλουν να είσαι ευτυχισμένος.
Αυτοί με τους οποίους μερικές φορές μπορεί να κάνεις και την δικιά σου, καινούργια, οικογένεια.
Γιατί τα λέω αυτά;
Δε μ'έπιασε ποιητικός οίστρος, νεύρα έχω.
Γιατί τελικά η βιολογική οικογένεια τις περισσότερες φορές έχει από σένα μόνο απαιτήσεις, έχει μια εικόνα συγκεκριμένη για σένα και οτιδήποτε κάνεις που θα παρεκκλίνει απ'αυτή την εικόνα θα το κατακρίνουν, και θα θυμώσουν. Και στην τελική δεν σε ξέρουν, δεν ξέρουν ποιος είσαι πραγματικά γιατί είναι τόσο τυφλωμένοι από την ιδανική γι'αυτούς εικόνα για σένα που δεν νοιάζονται να σε γνωρίσουν πραγματικά. Πιστεύουν ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή σου χωρίς να μπαίνουν καν στον κόπο να ζητήσουν τη γνώμη σου. Δεν λαμβάνουν υπ'όψι τους το τι έχεις μέσα σου, το τι αγαπάς, το τι φοβάσαι και το τι σου λείπει. Βρίσκουν παντού λάθη και ελαττώματα.
Ξέρουν καλύτερα αυτοί. Δεν χρησιμοποιούν επιχειρήματα, υποθέτουν!
Ε γι'αυτό υπάρχουν και οι φίλοι και, εγώ τουλάχιστον, ελπίζω να δείχνω στους δικούς μου πόσο το εκτιμώ που μ'έχουν κάνει μέρος της ζωής τους.
-You're in denial!
-NO I'M NOT!!!
