Μετά από ώριμη - τρομάρα μου - σκέψη κατέληξα ότι όπως και να χουν τα πράγματα είμαστε όλοι μόνοι. Δεν πα να είσαι με γονείς, με φίλους, με εκείνον, με εκείνη, στο βάθος μόνος είσαι. Εσύ κι ο εαυτός σου, και πολλές φορές σε προδίδει κι αυτός.
Δεν ξέρω γιατί καταλήγει πάντα εκεί το θέμα αλλά η εμπειρία μου αυτό μου χει διδάξει.Θυμάμαι κάποιον που μου λεγε ότι αγαπούσε τη μοναξιά του. Εγώ τη μισώ. Έχω κάθε μέρα επίγνωση του ότι δεν έχω κανέναν κι αυτό με πονάει.
Αλλά καμιά φορά είναι καλύτερη η μοναξιά από επιλογή, παρά όταν στην επιβάλλουν. Καλύτερο να το αποφασίσεις και να πεις στον εαυτό σου "Gilly από δω και στο εξής μην περιμένεις από κανέναν, ό,τι έχεις είμαι εγώ και πρέπει να μ'αγαπάς και να με προσέχεις", καλύτερο απ'το "θέλω να μείνω λίγο μόνος" που θα γυρίσει να σου πει κάποιος, καλύτερο απ'το "ίσως πρέπει να ξεκόψουμε" που θα πει κάποιος άλλος.
Καλύτερα να πάρεις τη γαμημένη απόφαση να μείνεις μόνη σου παρά να στην επιβάλλουν και μετά να ρχεσαι και να κλαψομουνιάζεις στα μπλογκ.
Αυτά.
Άντε μου στο διάολο τώρα.