Σε βλέπω...

...σαν ένα άτομο χωρίς ηλικία.

Δεν ήταν τόσο το μπέρδεμά του όταν μου το είχε πει, και δεν είναι ότι δεν προσδιορίζεται η ηλικία μου εύκολα. Μάλλον ήμουν απ'τα λίγα άτομα που μπορούσε να μιλάει ανοιχτά. Και αυτός για τον οποίο μιλώ δεν είναι πια στη ζωή μου, δεν έφυγε, απλά τον χάσαμε, και όχι δεν πέθανε, απλά δεν θέλει πια να 'χει επαφές με κανέναν.
Μ'εμένα; Μ'εμένα θέλει υποθέτω αλλά του το απαγόρευσαν κάποιοι. Αυτοί που έκαναν τις αισθήσεις που του προκαλούσε η ψυχασθένεια πραγματικότητα. Εγώ λέω ότι λίγο πολύ όλοι για δέσιμο είμαστε, απλά κάποιους τους πιάνουν πιο νωρίς από κάποιους άλλους. Αυτός πάλευε να βρει τον εαυτό του, τον έχασε, και τον χάσαμε κι εμείς, το δυστύχημα είναι πως μέσα απ'τις πολύωρες συζητήσεις που μας στέρησαν έδειχνε να τον βρίσκει κάπως. Αλλά και πάλι έτσι τον έβρισκα κι εγώ. Κι αν μου λείπει κάτι, πέραν του ανθρώπου που καταλάβαινε πολλά περισσότερα απ'τους άλλους για 'μενα, είναι ότι έβρισκα κι εγώ τον εαυτό μου μέσα σ'εκείνες τις ώρες.