Περπατώντας στο ταβάνι

Λοιπόν είναι και κάτι άλλο...

Μετά την κουβέντα με μια φίλη έφαγα μια ώρα να προβληματίζομαι για κάποιο θέμα...σκέφτηκα ένα σωρό πράγματα και στο τέλος ξέχασα ποιο ήταν το θέμα...

Ντροπή μου!

Την πήρα τηλέφωνο μες στη νύχτα και αφού μου 'ριξε τα ανεπανάληπτα μπινελίκια της μου είπε πνίγοντας ένα χασμουρητό πως το θέμα της ημέρας ήταν το εξής:

Μπορούμε να λέμε πως είναι πολύ αργά για κάτι; (ωχ ναι σωστά αυτό ήταν...)

Θα ξεκινήσω ανάποδα όπως κάνω πάντα.

Ποτέ, ποτέ δεν είναι πολύ αργά για κάτι, για οτιδήποτε δηλαδή που δεν περιλαμβάνει θάνατο...

Το μόνο αμετάκλητο στη ζωή είναι ο θάνατος...Το μόνο τελεσίδικο...

όσος χρόνος και να περάσει πάντα θα εμφανίζονται νέες ευκαιρίες, ακόμα κι εκεί που δεν τις περιμένεις...έρχονται πάντα τη στιγμή της απόλυτης απελπισίας (γιατί ρε γαμώτο οι ρουφιάνες; ένα βήμα πριν απ΄το γκρεμό με βρίσκουν πάντα).

Σ'ακούωωωω σ'ακούω που φωνάζεις

"ΔΕΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ!"

Μα δεν υπάρχει λόγος!

Όλα στο χέρι μας είναι!

Στο χέρι μας είναι να μην αφήνουμε καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη...στο χέρι μας είναι να δίνουμε ευκαιρίες γιατί -κακά τα ψέματα- ότι δίνεις, παίρνεις...

Όταν ήμουν μικρή ξάπλωνα ανάσκελα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το δωμάτιο ανάποδα...ώρες αναρωτιόμουν μετά -αφού μου 'φευγε ο ίλιγγος- πως γινόταν και δεν τσακιζόμουν στο ταβάνι...Είναι πολύ ρευστή η πραγματικότητα όταν είσαι νήπιο...