Λέξεις

Λέξεις, λέξεις...
Μια, δυο, τρεις χαρακιές...

Θα πεις υπάρχουν στιγμές που πρέπει να τις χρησιμοποιεί κανείς με σύνεση...Από τον λόγο στον τρόπο τα σύνορα είναι κάπως μπερδεμένα...

Τέσσερις, πέντε, έξι...

Να κρεμαστεί ή να μην κρεμαστεί; Αυτή ειναι η ερώτηση!

Οχτώ, δέκα, δώδεκα χαρακιές...

Αν είναι να τον κρεμάσουμε για να τον κλάψουμε μονάχα, καλύτερα να μην τον κρεμάσουμε καθόλου...

Δεκάξι, δεκαοχτώ, δεκαεννιά...

Περπατάμε στις μίτες...Είναι κανείς άρρωστος;

Είκοσι χαρακιές....

Για που τραβάει άραγε εκείνο το καράβι με τα εκατό κατάρτια;

Εικοσιμία χαρακιές...

Κλαίω στον ύπνο μου...
Το παθαίνω αυτό μερικές φορές...
Αν με ξανακούσεις άγγιξέ με απαλά, αυτό μόνο φτάνει...
Γιατί προσπαθώ να ξυπνήσω και δεν μπορώ...
Άγγιξέ με...
Τις περισσότερες φορές δεν ξέρω που είμαι, χάνομαι στο όνειρο...
άλλες νομίζω πως είμαι αλλού...
Νοιώθω πως πεθαίνω αν δεν ξυπνήσω αμέσως...
Μην τρομάζεις...άγγιξέ με...
Αυτό φτάνει...

Κλείνω τα μάτια, απλώνω τα χέρια και κάνω μερικά βήματα, αριστέρα, δεξιά...
Δε βλέπω τίποτα, μονάχα σκοτάδι...
Ακόμα μια προσπάθεια, σκοντάφτω, πέφτω χάμω μα δεν ανοίγω τα μάτια...
Ύστερα στάθηκα μπροστά σου...
Μα είναι αλήθεια...
Δεν με οδήγησε η τύχη ή οι καταστάσεις εδώ που βρίσκομαι...
Με οδήγησε η καρδιά μου...
Αυτό είναι όλο...

Η ζωή είναι ωραία φιλαράκο...