Όλα είναι στιγμές

Μερικές φορές με δυσκολεύουν τα λόγια

Όλα στο μυαλό είναι ρευστά

Συναισθήματα, αναμνήσεις, σκέψεις και τα τοιαύτα...

Στη ζωή όμως είναι αλλιώς, κάθε αίσθηση δουλεύει διπλά εκείνες τις στιγμές...

μπορείς να δεις στο σκοτάδι, ν'ακούσεις και τον χαμηλότερο ψίθυρο...

όλα χάνονται σ'ένα καλά οργανωμένο χάος από λέξεις, μυρωδιές κι ανθρώπινα μέλη.

Κι αυτό που μένει είναι πάνω απο σκέψη, πολύ πιο πάνω από απλή ανάμνηση, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που μέσα από κείνες τις στιγμές πλάθεται σαν από τα χέρια του πιο ταλαντούχου καλλιτέχνη.

Είναι η ένωση αλλά το μόνο που έχει σημασία είσαι εσύ, γιατί εσύ είσαι και ο άλλος, είναι τόσο θαυμαστό στην απλότητά του αυτό το συνοθύλευμα αισθήσεων.

Νοιώθεις ότι ο χρόνος σταματάει μα - τι ειρωνεία - αυτός ο εγωιστής κατεργάρης τρέχει πιο γρήγορα.

Εκείνες τις στιγμές πονάς πιο πολύ...

Γιατί;

Γιατί για πρώτη φορά στη ζωή σου συνειδητοποιείς ότι ως τότε ήσουν μισός.

Όλα είναι τόσο εύκολα σαν σκέψεις, μετά το σώμα τα πιέζει να βγούν από μέσα σου, φούσκες λόγια σαν κακογραμμένο κόμικ και πράξεις ασχεδίαστες.

Κύκλοι, κύκλοι, αναμονές, αγωνίες.

Και το μόνο βέβαιο είναι ότι δε θα αδειάσουμε ποτέ, όσα και να δώσουμε.

Γιατί είμαστε φτιαγμένοι απ'το ίδιο υλικό.

Είμαστε φτιαγμένοι να γεμίζουμε με τις στιγμές.

Το σκοτάδι γίνεται φίλος μας, όχι γιατί μας κρύβει, αλλά γιατί μας γυμνώνει από κάθε τι που φοβόμαστε.

Όλα είναι στιγμές.