Αρμονία

Τι είναι πιο όμορφο;
Το αναμενόμενο ή το απρόβλεπτο;
Θ' ανέβαινες σ' ένα πλοίο αν δεν ήξερες που θα σε βγάλει; Κι αν δεν ήξερες καν αν θα φτάσει στον - άγνωστο σ' εσένα - προορισμό του δίχως να βυθιστεί;
Μετά αναρωτιέσαι ποια είναι η διαφορά του να βρεθείς στο βυθό της θάλασσας ή στο χείλος του γκρεμού...Αν ο προορισμός σου είναι προς τα πάνω δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά...

Βιαστικά βήματα, κοφτές ανάσες, φωνές και κουρασμένα μάτια...Όλα συνθέτουν μια εικόνα, μια εικόνα που δεν περιγράφεται με λέξεις αλλά με συναισθήματα...Αγωνία για τα βήματα, για τις ανάσες, θυμός για τις φωνές, αγάπη για τα μάτια...

Φτάνεις στο τέρμα και κουράζεσαι κι αφήνεις το βράχο να ξανακυλήσει, όπως ο Σίσυφος...αλλά δεν είναι ατέλειωτος ο δικός σου αγώνας, χωρίς αποτέλεσμα...

Το προβλέψιμο είναι ανιαρό, ο Σίσυφος μάλλον βαρέθηκε το πάνω κάτω παρά κουράστηκε...

Ασύμμετρες καταστάσεις, συναισθήματα...τα κάνω μπαλάκια, τα τυλίγω γύρω μου, παίρνω το ψαλίδι και κόβω τις άκρες...μήτε αναλογία μήτε αρμονία...ασύμμετρες σκέψεις...ένα κουβάρι όνειρα...

Το άγνωστο προκαλεί φόβο...

αλλά δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να πληγωθείς ή να απογοητευτείς, στην τελική γιατί να τεθεί αυτό το δίλημμα όταν μπορείς να αποφύγεις και τα δύο;

Στη μια τσέπη τα τσιγάρα και στην άλλη τα κλειδιά...και περιμένεις το λεωφορείο
Όλα όμορφα, όλα...