Dear diary,

I just died a little more today...

Αναχρονισμένο μεν αλλά...

Δεν ξέρω γιατί αφήνω ακόμα κάποια πράγματα να με αγγίζουν.
Όταν κάποιοι (κάποιες για την ακρίβεια) έχουν τη νοοτροπία του παρτάκια, γιατί θα πρέπει να στεναχωρηθώ που πήραν πόδι απ'τη ζωή μου;
Ίσως στεναχωριέμαι για τα χρόνια φιλίας που δεν υπολόγισαν πριν πουν και κάνουν κάποια πράγματα.
Απ'την άλλη αν ήταν όντως φιλία, δεν θα τα έλεγαν/έκαναν.
Άρα τότε μάλλον στεναχωριέμαι για το χρόνο που χαράμισα επενδύοντας σ'αυτά τα άτομα.
Δεν το περίμεναν, δεν το περίμενα, αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Αυτοί (αυτές για την ακρίβεια) θα έπρεπε να το περιμένουν, αλλά προφανώς θα περάσει καιρός για να καταλάβουν ότι κανέναν δεν πρέπει να έχεις πόρτα για το χειμώνα.
Θα το καταλάβουν όλοι και μετά δεν θα έχεις ούτε για την άνοιξη.
Cheers :)

Home is where your heart is

Νοιώθω λες κι έχω σκιστεί στα δυο. Ποτέ δε θα το πίστευα ότι πονάει τόσο πολύ μια απουσία 10 ημερών. Είμαι στο μέρος που μεγάλωσα και έζησα 21 χρόνια και μου φαίνεται τόσο ξένο. 

Happy forever alone day!

Σήμερα διαπίστωσα το εξής

Αυτό που πονάει πιο πολύ δεν είναι η πτώση,
είναι να ξέρεις ότι δεν θα είναι κανείς εκεί για να σε πιάσει.
Αυτάααα

Sorry, I'm busy...

Όχι άλλο χιόνι!

κατά το "όχι άλλο κάρβουνο".

Μη μου λογοκρίνετε τα όνειρα

Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω ακόμα τζάμπα και χωρίς φραγμούς.
Κι αν με δείτε καμιά φορά να κλαίω είναι γιατί έφτασαν τα όνειρα στη maximum capacity του [λιγοστού] μυαλού [που] μου [έχει απομείνει] και κάπως πρέπει να βγουν έξω.
Και το τονίζω, δεν κάνω σχέδια, κάνω όνειρα.
Το πιο πιθανό είναι να μη βγει κανένα αλλά εγώ κάνω όνειρα, γιατί [αν και επαναλαμβάνομαι] είναι το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον.
Διακρίνεις μια νότα απογοήτευσης αναγνώστη;
Δεν είναι νότα, ολόκληρο τραγούδι είναι!

υγ. ο ορίτζιναλ τίτλος ήταν "Μη μου ΓΑΜΑΤΕ τα όνειρα"

Τάδε έφη

Ποτέ μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να πιεις σήμερα.
Ματίνα

Αρμονία

Τι είναι πιο όμορφο;
Το αναμενόμενο ή το απρόβλεπτο;
Θ' ανέβαινες σ' ένα πλοίο αν δεν ήξερες που θα σε βγάλει; Κι αν δεν ήξερες καν αν θα φτάσει στον - άγνωστο σ' εσένα - προορισμό του δίχως να βυθιστεί;
Μετά αναρωτιέσαι ποια είναι η διαφορά του να βρεθείς στο βυθό της θάλασσας ή στο χείλος του γκρεμού...Αν ο προορισμός σου είναι προς τα πάνω δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά...

Βιαστικά βήματα, κοφτές ανάσες, φωνές και κουρασμένα μάτια...Όλα συνθέτουν μια εικόνα, μια εικόνα που δεν περιγράφεται με λέξεις αλλά με συναισθήματα...Αγωνία για τα βήματα, για τις ανάσες, θυμός για τις φωνές, αγάπη για τα μάτια...

Φτάνεις στο τέρμα και κουράζεσαι κι αφήνεις το βράχο να ξανακυλήσει, όπως ο Σίσυφος...αλλά δεν είναι ατέλειωτος ο δικός σου αγώνας, χωρίς αποτέλεσμα...

Το προβλέψιμο είναι ανιαρό, ο Σίσυφος μάλλον βαρέθηκε το πάνω κάτω παρά κουράστηκε...

Ασύμμετρες καταστάσεις, συναισθήματα...τα κάνω μπαλάκια, τα τυλίγω γύρω μου, παίρνω το ψαλίδι και κόβω τις άκρες...μήτε αναλογία μήτε αρμονία...ασύμμετρες σκέψεις...ένα κουβάρι όνειρα...

Το άγνωστο προκαλεί φόβο...

αλλά δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να πληγωθείς ή να απογοητευτείς, στην τελική γιατί να τεθεί αυτό το δίλημμα όταν μπορείς να αποφύγεις και τα δύο;

Στη μια τσέπη τα τσιγάρα και στην άλλη τα κλειδιά...και περιμένεις το λεωφορείο
Όλα όμορφα, όλα...